Mijn vader zei: “Je kan ook wel een keertje lachen”

Dit is het openhartige verhaal van Robin* (18). Robin is eerstejaars studente in Utrecht en zij heeft dagelijks angst. Maar niet iedereen begrijpt dat.

Paniekaanvallen

Robin: Ongeveer twee jaar geleden had ik voor het eerst een paniekaanval. Ik was met mijn moeder in de stad en had net nieuwe schoenen gekocht. We liepen de Hema in en ineens klapte ik helemaal dicht. Het voelde heel druk, alles kwam op me af en ik kreeg het heel warm. Toen ben ik snel naar buiten gegaan. Mijn moeder kwam later naar buiten en zei: “Ik denk dat je een paniekaanval hebt gehad”.

Vanaf dat moment kreeg ik bijna elke dag een paniekaanval. Deze vorm is vooral lichamelijk, maar heb ik ook vaak angstaanvallen. Dat voelt meer als een paniekaanval in mijn hoofd, dan ben ik ineens bang voor alles. Dan gaat mijn moeder bijvoorbeeld naar haar werk met de auto en dan denk ik constant: “Misschien heeft ze nu wel een ongeluk”. Op dat moment kan ik nergens anders aan denken totdat ik weet dat ze veilig is aangekomen.

Dieptepunt

Mijn dieptepunt was in de zomer van 2015. Het ging niet goed op school en deed heel erg mijn best om het te halen. Het werd me allemaal teveel en toen had ik opeens een burn-out. Ik was zestien, het was zomer en ik kon plotseling helemaal niks meer. Ik weet nog dat ik op de bank lag en het me niet eens lukte om een whatsappbericht sturen. Toch wilde ik me niet uit het veld laten slaan en besloot ik die zomer mee te gaan op vakantie naar Spanje met mijn vader en zijn familie.

Die vakantie heeft alles nog veel erger gemaakt. De nacht voordat we gingen vliegen, werd ik midden in de nacht wakker. Ik was overstuur en kon maar moeilijk slapen. In het vliegtuig de dag erna werd het er niet beter op. Ik zat voorin het vliegtuig en ik kreeg een paniekaanval. Iedereen die het vliegtuig binnenliep, keek me aan. De rest van de vakantie heb ik me ongelofelijk rot gevoeld en het gevoel gehad dat ik er helemaal alleen voor stond.

Moeder

Gelukkig is het na de gebeurtenis in het vliegtuig nooit meer zo erg geweest, maar eigenlijk heb ik bijna dagelijks angst. Sommige dagen kan ik er heel goed mee leven. Andere dagen vind ik het zo oneerlijk en wil ik ook gewoon kunnen genieten van een leven zonder angsten.Ik heb dit wel eens hardop tegen mijn moeder gezegd, maar ik merkte dat dit haar heel erg pijn deed. Toen heb ik besloten het niet meer tegen haar te zeggen als ik me zo voel. Natuurlijk werkt dit nooit, want ze voelt meteen aan als er iets is. Ik praat dan wel met haar, maar niet meer met zulke kwetsende woorden.

Vader

Mijn vader vond in het begin dat ik me aanstelde. Dan zei hij bijvoorbeeld tegen me dat ik de sfeer verpestte met mijn humeur. “Je kan ook wel een keer lachen”, heeft hij een keer tijdens Sinterklaas tegen me gezegd. Dat iemand niet begrijpt hoe ik me voel, dat snap ik. Maar hij reageerde ook nog eens heel naar. Toch voelde mijn vader op een gegeven moment dat er een kloof tussen ons in kwam en doet hij de laatste tijd meer zijn best om zich in te leven. Het gaat nu gelukkig al een stuk beter tussen ons.

Reacties

De rest van mijn familie begreep het eerst ook niet, maar nu wel meer. Het klinkt sneu, maar dit is inmiddels eigenlijk een beetje wie ik ben. Zij weten nu: Robin is gewoon een beetje stil. Ik heb het ook wel eens aan mijn vriendinnen verteld dat ik een angststoornis heb. Ik denk niet echt dat ze het snappen, want ze vragen er nooit meer naar.

Wat ik eigenlijk wil zeggen tegen mensen die het niet hebben: het is erger dan het lijkt. Ik zou het misschien willen vergelijken met het hebben van een gebroken been. Als je niet kan lopen, heb je daar ook elke dag last van. Het verschil is alleen dat je bij mij niet aan me ziet dat ik ziek ben. Niemand zal zomaar aan me vragen: “Gaat het?”.

Toekomst

Ik ben ooit naar de psycholoog geweest, maar hielp dit niet voor de lange termijn. Elke dag leer ik zelf iets meer over angststoornissen. Door mijn eigen ervaringen maar ook door er met anderen over te praten en erover te lezen. Waar ik nu voor wil zorgen, is dat ik in ieder geval nooit aan de medicatie hoef. Ik hoop de angst onder controle te houden en uiteindelijk hoop ik dat dit ‘dragelijk’ zal zijn.

*Deze naam is gefingeerd vanwege privacyredenen. 

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *