Maar waar ben je dan precies bang voor?

Als ik een blog over angststoornissen schrijf, vind ik het wel zo eerlijk om eerst mijn eigen verhaal te vertellen. Mijn doel met dit blog is om taboes en vooroordelen rondom angsten te ontmaskeren, dus vind ik het belangrijk om er open over te zijn en bij mezelf te beginnen.

De titel van deze eerste blogpost, is de vraag die ik altijd krijg als ik vertel dat ik een angststoornis heb. Veel mensen denken dat er bij mij iets aan te wijzen valt waar ik ‘bang’ voor ben, maar dat is niet zo makkelijk. Hoe dat komt, begrijp ik wel. Er is hier (bijna) nooit iets in de Nederlandse media over te lezen of zien. En dat is gek, want gemiddeld krijgt ongeveer een op de vijf Nederlanders wel eens een vorm van een angststoornis. Op internet zijn de enige artikelen over dit onderwerp te vinden op slecht vormgegeven psychologie websites óf moet je ingewikkelde wetenschappelijke onderzoeken induiken.

De angst voor alles en niets
Maar wat is dat dan, een angststoornis? Simpel gezegd: als iemand zó veel angst heeft voor irreële zaken en deze angstklachten zo ver gaan dat deze een zware impact hebben op iemands dagelijks leven, dan is er sprake van een angststoornis. Er zijn verschillende vormen van angststoornissen en deze kunnen soms hand in hand gaan. Dit maakt het ook lastig om een goeie definitie te geven van een angststoornis, omdat het per persoon anders is. In een volgend blog zal ik hier dieper op ingaan.

Een mooie beknopte uitleg over een angststoornis waar ik me mee kan identificeren, vond ik op de Facebookpagina van Humans of New York. Hiervoor worden mensen op straat over hun leven geïnterviewd met daarbij een portretfoto. De geïnterviewde man vertelt over een vriendin van vroeger die last had van anxiety (‘angsten’ in het Engels). Hij begreep haar niet en vond zelfs dat ze zich een beetje aanstelde. Totdat hij zelf last kreeg van een angststoornis. In één zin legt hij uit wat een angststoornis voor hem inhoudt: ‘It’s the indescribable fear of nothing’. De angst voor niets dus. Sommige Facebookgebruikers reageren instemmend, maar anderen hebben nog een belangrijke toevoeging. Enerzijds is het de angst voor niets, maar anderzijds is het ook juist de angst voor alles.

Persoonlijk kan ik me erg vinden in deze omschrijving. Mijn angsten komen voor mijn gevoel uit het niets in mij op en hebben als een soort kettingreactie dat ik bang word voor álles.

gifje
gifje2

Mijn angststoornis
Zelf begonnen mijn angstklachten ongeveer anderhalf jaar geleden met een paniekaanval. Naar mijn idee kwam deze extreme angst uit het niets opzetten. Om eerlijk te zijn geloofde ik nooit zo in ‘paniekaanvallen’, dus was ik me er totaal niet bewust van dat het écht bestond. Een paar weken later kreeg ik nog een paniekaanval en daarop volgden er meer. Ik wist niet wat me overkwam en had in eerste instantie het idee dat er misschien iets mis was met mijn hart. Mijn hart bonkte zo erg in mijn keel en mijn borst stond op ontploffen. Gelukkig was daar mijn reddende engel, mijn moeder, en mocht ik (en nog steeds trouwens) elk moment van de dag bij haar uithuilen. Zij kwam er al snel achter dat de beste oplossing waarschijnlijk een bezoekje bij de therapeut was. Daar heb ik toen cognitieve gedragstherapie gehad en bleven de klachten een tijdje beheersbaar.

Ongeveer een halfjaar geleden was het weer raak. Ik had mijn therapie al een tijdje afgesloten, want de paniekaanvallen had ik inmiddels onder controle. Maar mijn angsten waren nu erger dan ooit. En waarom? Ik had geen idee.

Ik heb toen opnieuw een afspraak gemaakt met de therapeut. Ik heb de diagnose ‘gegeneraliseerde angststoornis’ gekregen, en dat is (voor mij) simpel gezegd dus die angst voor alles en niets. Na een paar gesprekken zijn we begonnen met EMDR: dit is een vorm van therapie die meestal gebruikt wordt om trauma’s te verwerken, maar blijkt vaak ook een goede manier te zijn om angstklachten te verhelpen. En wat heeft dat voor mij een verschil gemaakt, zeg! Ik voel me stukken beter sinds ik daarmee ben begonnen en mijn angstklachten zijn sterk afgenomen. Ik wil niet zeggen dat het nooit meer terug komt, maar het begin is er.

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *